[Dutch version below pictures]
After a short and rainy river cross (rain keeps bringing us luck during our travels), we moor up to the shore of Surinam and all of a sudden everybody starts to run. We wonder why, but aren’t curious enough to run along with them and just walk towards the border control, taking our time. When we enter the room, we understand all the hurry. There’s a huge line waiting in front of us.
After waiting about half an hour Kavita is recognized, as the Nickerian celebrity she seems to be, by a border control officer who gave her a tour here years ago.
He tries to help us by sending us to a different, quicker line. Very sweet, but also a little (or very) awkward as we need to wring ourselves out of this line. We wouldn’t have mind to wait a little longer and we try hard to ignore the angry side eyes. But if you pass the border control after ten minutes instead of waiting two hours longer, we don’t really care anymore about those side eyes. Bye!
Finally on the right side of the border there’s a surprise waiting for us, Kavita’s brother is here together with her cousin Krishna to pick us up. Time to head home!
Although adjie (Kavita’s grannie) secretly already knows that we’re coming, she’s still very happy to see Kavita walking onto the yard. After travelling more than three months we’re happy to be here; more than two weeks in one place, hug baby chicks, see Kavita’s family, talk Dutch, go to “Zumba” classes with Anie, eat “Fernades” icecream, harvest rice with Amresh and Henny, enjoy magnificent sunsets, chop coconuts, look for djamoen… we’re home.
Adjie is turning 75 this week and we celebrate is with a barbecue. If you haven’t barbecued with Surinamese people, then honestly you haven’t really barbecued ever. We are on salad and pasta duty and leave the meat, or better said the hard work, to the men. And oh, they don’t disappoint!
Marinated chicken and pork, sate, iguana in masala, there’s just too much. And of course we taste all of it anyway.
On her birthday itself we celebrate another year with a service in the temple, with family and acquaintances present.
Because Kishan is already leaving us after a week, the three of us go to Paramaribo for the weekend. Normally we’d stay at the “Queens” hotel, but the prices are through the roof and we try to find an alternative. Through the Queens hotel we find a very beautiful and lucrative deal on “Airbnb”, with three rooms situated in the middle of the city center. You can only book it if you’re staying for longer than three nights, but definitely a recommendation! The fact that every room has an original Queens bed should be reason enough to stay here, once you’ve settled in one of those you really don’t want to get up anymore.
In town we look for the best burger and the best saoto (Indonesian soup). Nothing but the best ;).
The burger of restaurant “Tori Oso” isn’t bad at all and the saoto of “Sarinah” beats the one from “Warung Renah”. All thanks to Gulshan, who really is the best cuisine connoisseur of Paramaribo.
We also visit Kavita’s mausi, who makes us the best lunch and tells us stories about the car rallies her daughter takes part in. Inspiration for Jolanda’s bucketlist! And also for Kavita’s, she just doesn’t know it yet.
On Monday it’s already time to wave Kishan goodbye and head back to Nickerie.
In that week Kavita’s auntie, uncle and cousin Rita from Utrecht arrive. They are just here for two days when we take off for the next trip, a few days of family excursion to “Isadou”.
Isadou is a small island in the Surinamerivier, headed deeper into the jungle of Surinam. We leave Nickerie late at night by bus and arrive at the river at 7 AM. From there it’s about half an hour by boat. We never hid the fact that we don’t like night travelling, but the journey goes by surprisingly quick.
All around Isadou there’s a rapid current in the river, creating a sort of natural massage when you’re bathing. The sun is shining, the water is fresh and cool, there are little boats with people from the nearby villages passing by, it’s a paradise.
Because the level of the water is very low these days the boats need to stop at the top of the island, take all cargo and people off and sail along the island almost empty. All cargo needs to be carried to the lower point of the island and put back in the boats again. It looks like some tough work!
Our entire trip is organized by Boyke Never Say Goodbye Tours, he takes care of transport, makes the day plans, cooks fresh dinner every day. Everything is present.
Except latte macchiato, but Kavita’s uncle from Utrecht made sure we don’t need to go without and brought it himself. Dutch people… :).
We chill out in the water, in the hammocks, play games, try to fish with hooks and selfmade bobs and gaze at a million stars at night.
It’s another holiday within a holiday. We need to pinch ourselves every now and then to realize in what a beautiful spot we find ourselves again.
After 2,5 weeks of Surinam we aren’t done at all, but our passports crave a new stamp. On the 24th of October we leave in the middle of the night to airport “Zanderij”, on to the next destination.
Na een korte en regenachtige oversteek (regen brengt ons tijdens alle reismomenten elke keer weer geluk), meren we aan bij de Surinaamse kust en opeens begint iedereen te rennen. We vragen ons af waarom, maar we zijn niet nieuwsgierig genoeg om mee te rennen en wandelen rustig richting de douane. Als we de ruimte in stappen snappen we de haast, want er wacht een mega lange rij voor de douaneposten.
Na ongeveer een half uur wachten en niet erg opgeschoten te zijn wordt Kavita, als de Nickeriaanse celebrity die ze blijkbaar is, herkend door een douanebeambte van een rondleiding die ze hier jaren geleden kreeg.
Hij probeert ons te helpen door ons naar de andere, snellere rij te sturen. Super lief, maar een beetje (beetje erg) ongemakkelijk want we moeten onszelf eerst onze eigen rij weer uit wringen. Nog wat langer wachten hadden we ook niet erg gevonden en we doen hard ons best om de boze blikken niet te zien. Maar als je dan na tien minuten in plaats van twee uur toch langs de douane komt, maken ook die boze blikken ons niets meer uit. Doei!
Eindelijk door de douane staat er een verrassing op ons te wachten, Kavita’s broertje kom ons samen met haar neefje Krishna ophalen. Tijd om naar huis te gaan!
Alhoewel adjie (Kavita’s oma) stiekem al weet dat we komen, is ze natuurlijk toch heel blij als Kavita het erf op komt lopen. Na meer dan drie maanden reizen zijn wij blij hier te zijn; meer dan twee weken op één plek, knuffelen met jonge eendjes, Kavita’s familie zien, Nederlands praten, naar Zumba les gaan met Anie, Fernandes ijs eten, rijst oogsten met Amresh en Henny, prachtige zonsondergangen zien, kokosnoten kappen, djamoen zoeken.. we zijn weer even thuis.
Adjie wordt deze week 75 jaar en dat vieren we met een barbecue. Als je nog nooit met Surinamers hebt gebarbecued, dan heb je eigenlijk gewoon nooit gebarbecued. Wij hebben salade- en pastadienst en laten het vlees, oftewel het echte werk, aan de mannen over. En ze stellen ons niet teleur! Gemarineerde kip en varken, saté, leguaan in masala.. er is teveel. En natuurlijk proeven we het toch allemaal.
Op de verjaardag zelf vieren we er weer een jaartje bij met een tempeldienst, waar familie en kennissen bij aanwezig zijn.
Omdat Kishan ons helaas na een week weer verlaat, gaan we met z’n drieën een weekend naar Paramaribo. Normaal gezien zouden we in het Queens hotel verblijven, maar de prijzen zijn zo belachelijk hoog dat we op zoek gaan naar een alternatief. Via het Queens hotel komen we op een hele mooie en voordelige Airbnb, met drie kamers midden in het centrum. Alleen te boeken als je meer dan drie nachten blijft, maar zeker een aanrader! Alleen al omdat de kamers de originele luxe Queens bedden hebben, als je daar eenmaal in gaat liggen wil je er eigenlijk niet meer uit.
In de stad gaan we op zoek naar de beste burger en de beste saoto (Indonesische soep). Nothing but the best 😉
De burger van Tori Oso komt aardig in de buurt en de saoto van Sarinah verslaat toch echt die van Warung Renah. Met dank aan Gulshan, die alle eettentjes van Paramaribo op zijn duimpje kent.
Ook gaan we op familiebezoek bij Kavita’s mausi, die overheerlijk voor ons gekookt heeft en waar we verhalen horen over de autorallies die hun dochter rijdt. Inspiratie voor Jolanda’s bucketlist! Ook voor die van Kavita, maar dat weet ze zelf nog niet.
Op maandag is het alweer tijd om Kishan uit te zwaaien en weer richting Nickerie te gaan.
In Suriname is het natuurlijk altijd lente (of eigenlijk zomer), dus tijd voor een grote schoonmaak. Samen met Kavita’s neefjes maken we het huis schoon, waarbij we natuurlijk veel met de mop boenen. Zoals Krishna zegt, ‘dit is een mop waar je nooit om moet lachen’.
Die week komen ook Kavita’s tante, oom en nichtje Rita uit Utrecht aan. Ze zijn er nog maar twee dagen als we alweer klaar zijn voor het volgende uitstapje, een paar dagen met de hele familie naar Isadou.
Isadou is een eilandje in de Surinamerivier, gelegen in het binnenland van Suriname. Met een busje vertrekken we ’s avonds laat en om 7h ’s morgens komen we aan bij de rivier. Vanaf daar is het nog een half uurtje varen. Wij maken er nooit een geheim van dat we liever niet ’s nachts reizen, maar de rit gaat verrassend snel.
Rondom Isadou zijn er allemaal kleine stroomversnellingen in de rivier en het is een soort van natuurlijke massage als je in het water waadt. De zon schijnt, het water is lekker koel, er varen bootjes met bewoners van de nabijgelegen dorpjes langs.. het is een paradijs.
Omdat het water laag staat moeten de boten voor het eiland stoppen, spullen en mensen uitladen en vervolgens leeg langs het eiland varen. Alles moet naar het lagergelegen punt gedragen worden en dan mag iedereen weer instappen, ziet er elke keer als best een zware onderneming uit!
Onze hele excursie wordt goed verzorgd door Boyke Never Say Goodbye Tours, hij verzorgt het vervoer, maakt de dagplannen en kookt elke dag het eten. Alles is aanwezig.
Behalve latte macchiato, die Kavita’s oom uit Utrecht toch maar zelf heeft meegenomen. Nederlanders… :).
We relaxen in het water, in de hangmatten, doen spelletjes, proberen te vissen met haakjes en zelfgemaakte dobbers en kijken ’s nachts naar duizenden sterren.
Het is weer een vakantie in een vakantie. We moeten onszelf af en toe even knijpen om te beseffen op wat voor fantastische plek we nu weer beland zijn.
Na 2,5 week zijn we absoluut nog niet klaar met Suriname, maar hebben onze paspoorten behoefte aan een nieuwe stempel. Op 24 oktober vertrekken we midden in de nacht richting vliegveld Zanderij, op naar weer een volgende bestemming.
